Strefy - ćwiczenie z nieuchronności. #45

Strefy - ćwiczenie z nieuchronności. Strefy  pojawiają się jak małe wybuchy, nie pełzają po kraju jak gąsienice, nie możemy obserwować ich trasy. Po prostu bęc – i strefa żółta. Bęc – i w zasadzie zielona, … ale nie wiadomo. Koniec sierpnia upały i letnie burze. Świat wygląda jak podlany ogródek, ale plony kapryśne. A wody i tak zabraknie, bo deszcze nie sa w stanie wyrównać tego wielkiego, globalnego zresztą braku. Ministerstwo Zdrowia zdecydowało podzielić Polskę na trzy strefy: czerwone, żółte i zielone. W dwóch pierwszych obowiązują dodatkowe rygory sanitarne, zielona tak jakby kwitnie i tak jakby czeka na swoją kolej. Stres jest. Podziały w ogóle są dużo poważniejsze i więcej kolorów bierze w nich udział. Ja na razie biorę udział w burzy, chmury wiszą nisko i mają kolor brudnej szmaty. Aż dziw, że leci z nich potem czyściutki deszcz. Aż dziw, że pioruny wciąż jarzą się czystym światłem i mają w nosie nasze obawy, pragnienia i piorunochrony. Jak chce to walnie i już. Nie panujemy nad pogodą. Średnio nam idzie z emocjami. I nie jest to jedyny przejaw tej niemocy, którą trzeba wreszcie zobaczyć, jakoś  zaakceptować, przytulić. Nawet jeśli właśnie na nią napadało i śmierdzi zmokłym psem. Nieprzytulona wraca. I jest coraz bardziej wkurzona.  Burza warczy z daleka, nadciąga i jest to ćwiczenie z nieuchronności.

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.