Prawdziwy ból recenzenta #9

Chętnie dzielimy się wrażeniami z obejrzanych filmów, czy seriali, chętniej tym się dzielimy niż z innymi przeżyciami. A w zasadzie wszyscy jesteśmy krytykami filmowymi. Oglądamy filmy - od urodzenia. Takie pokolenie, Mamy w głowach megabazy ruchomych obrazów, ale – jednak różne punkty odniesienia. I może dlatego, całkiem często ostatnio słyszę: eee, to jest takie, eeeee  dupy nie urywa. A ja się pytam: a jakby dupę urwało, to byłoby dobrze było, tak? I potem tak bez siedzenia siedzieć? Jak będziemy wyglądać po tej kwarantannie jeśli trafi nam się jakiś dobry film? Zwracam też uwagę też, że w tym powiedzeniu nie ma chirurgicznego cięcia, ale urwanie, czyli akcja nastawiona na wrażenia. I to silne!. Z estetycznego punktu widzenia także niezbyt to malownicze. Jest też inny kłopot: jeżeli nam super film dupę urwie, to czy mamy szansę na kolejne świetne filmowe przeżycie? Jak cieszyć się z atrakcyjnie skonstruowanej fabuły, mając już raz urwany tyłek? Czy to jest ograniczenie, czy wolność? Czy to jest ból, czy lekkość recenzenta? Jedna dupa, i tytle możliwości? A teraz obawiam się polecić jakiś film.

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.