SW | Canca Şeyler - Kahve (9)

" 9. Kahve " Söz & Müzik & Düzenleme: Yusuf Can Gökkaya 10 bölümden oluşan bir hikayenin son sözleri... Tam anlayabilmek için demeyeceğim ama biraz olsun içerisine dalabilmek için sırayla dinlenmesi daha güzel geliyor bana. Size de öyle tavsiye ediyorum bu yüzden. "Son konuşma soruyla bitince kapattın sandım yine. Şarjın bitmiş olmalı. Ne büyük sorun değil mi? Benim tek başıma konuşuyor oluşumun başlangıcı: “Şarjın bitmesi.”  Neyse, burada sınırsız sade kahve var. Tek bir farkla: sadece söylemek zorundasın. Hoş, diğer türlü olsaydı, Kendime olacağı için kalkıp da almazdım.  Kahvenin had bildiren bir tarafı var ya hatırlıyor musun? Bazı kelimeleri böyle sertleştiren tavrı, Ayak ucuyla insanı kendisine getiren tarafı… Şimdi bunlar olmadan,  Şekeri yeni bırakmış birisinin çaydan aldığı tadı alıyormuş gibi bir ân yaşıyorum. Ortalıkta, sadece mideler bulanmasın diye, Ara ara çatallanan bir mozaik pasta da yok mesela.  Kapıya bakıyorum, Hadi dendikten sonra, bu kapıdan nasıl çıkılır, onu düşünüyorum. Sanmıyorum bir sigara için kapının yanındaki küllüğün dibinde oyalanacağımı. Planlı gidişler olur elbette ama “İlk uçak nereyeyse, oraya!” repliğini yakıştırırdım bu kapının çıkışına.  Nereye olsun mesela? Kırlangıçların şehri…  O yeri bilmiyorum, bu yüzden orayı çok istiyorum. Yeni bir köprüden bir yerlere bakabiliriz yeniden mesela. Çimenler, avuç içlerine şekil verebilir istedikleri yerde, istedikleri kadar. Güneş, açıkta kalan her yeri yakabilir özgürce. Su, istediği kadar burnumuza kaçabilir. Tüm yüksek sesler, kulağımızın dibinde bekleyebilir; çınladıkça güleriz. En ucuz pansiyonda uyanıp, en pahalı restoranda bir akşam yemeği yiyebiliriz. Bir tanıdık kemancı ayarlarım ben, dünyanın her yerinde; Sırf bildiklerimizi çalsın diye. Bir martı dilediği kadar yemeklerimizi çalabilir, Bir köpek istediği kadar korkutabilir.  Kısacası, hayat her şeyiyle var olabilir. Hayat, görülmesini umduğu çok şey saklıyor hâlâ. Ben, hayata söz veriyorum: Hepsini, tüm sunduğunu göreceğim diye.  Ama koşulumu da hayat biliyor. Onun için çok bir şey değil aslında. “Avuç içine düşen bir yağmur damlası.” Bekleyeni mutlu ediyor. Ama o damlayı beklemeyeni çok şaşırtıyor. Damlayı daha çok seviyor sanıyor, damlanın sahibi. Ama o damlayı bekleyeni unutuyor, yine o damlanın sahibi…  Çok saçma olacak ama, Converse’lerini giyip konserlere gitmeyi unutanlar, insanlar gibi biraz da. Böyle hep, gerçekten kendi olamadıkları şeylerle birlikteler. Halbuki insanın kendisi, bakmak istediği yerde durmuyor. Bakmaktan kaçındığı yerde bekliyor. Birlikte bakabilmek ya da bakılan o yerin hep içerisinde olabilmek.  Hayatın basit mutluluk tarifi…  Her şey çok açık, üzerine zorluk serpiştiren bizleriz.  Kahvenin son yudumuna bakıyorum şimdi. Son kelimeden sonra, o yudumu alıp, kalkacağım. Tüm kelimeleri sığdırmak için,  Uzunca süredir beklettiğim o yudumu.  Hâlâ hiçbiri sığmamış gibi hissediyorum.  Belki yeni bir kahvede diğerlerini anlatırım. Hoş, bir nefes sesine, ölene kadar anlatırım sanırım. Kahve bahane… Böyle bir yer vardı değil mi? Ama o anları da başka sefere bırakalım. Sonsuzluğa işlenmiş gibi anlar çünkü. Seçmek mümkün değil.  Artık kalkmalıyım. Konuşuruz benimle tekrardan. İyi geceler…"

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.