Vijftig jaar later

Feitelijk is de oorlog, in die halve eeuw, nooit afgewikkeld. Het is een van de langst lopende conflicten. En er is geen enkel conflict dat in en buiten de regio zoveel emoties teweegbrengt. Politieke partijen, regeringen, journalisten iedereen wordt voortdurend ter verantwoording geroepen voor zijn standpunt. Je wordt heel snel weggezet als anti-Israëlisch of anti-Palestijns. Het is dus niet alleen het langst lopende conflict, maar ook het meest polariserende. De feiten zijn verwarrend. Na de verovering van de westelijke Jordaanoever, Gaza, de hoogvlakte van Golan en Jeruzalem, hield de Israëlische VN-ambassadeur, Abba Eban, in de Veiligheidsraad een toespraak waarin hij terugtrekking uit die gebieden voorstelde, in ruil voor erkenning van Israël door de omringende landen, vrede en garantie van veilige en erkende grenzen. Oud-premier en vader des vaderlands Ben Goerion waarschuwde voor een langdurige bezetting. Maar in november 1967 kwam een conferentie van de Arabische Liga in Khartoem met drie nees: geen erkenning van het bestaansrecht, geen erkenning van de grenzen, geen vrede. Een dramatisch gemiste kans. Als de Arabische landen hadden gehapt, was het conflict snel opgelost. Lees ook: Parijs: fabels en feiten Israël begon de westelijke Jordaanoever steeds meer te beschouwen als bevrijd gebied. Met de bouw van dorpen en steden, stelde het de Palestijnen voor een voldongen feit. Maar de politiek en religieus verdeelde Palestijnen maakten er een potje van, met het gematigde, maar corrupte Fatach aan de ene, en het radicaal-militante Hamas aan de andere kant. Het leidde tot onbuigzaamheid en nog erger onverschilligheid aan beide kanten. Naarmate de jaren verliepen, kwam daar een zeer lastige vijand bij: wederzijds wantrouwen. Formeel hebben Israëliërs en Palestijnen alle VN-resoluties over het conflict, die allemaal uitgaan van een tweestaten-oplossing onderschreven. Twee staten dat blijft het formele uitgangspunt van de VN, de EU, en elke politieke partij. De verwezenlijking lijkt steeds verder weg. En in de straten van Tel Aviv of Ramallah, heeft gelatenheid en uitzichtloosheid geleid tot berusting. De standaardbegroeting in beide talen is vrede zij met u. Wat ze ermee bedoelen? Geen idee.See omnystudio.com/listener for privacy information.

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.