Stefan Hertmans & het paardje van Kaspar Hauser

“Reeds met mijn eerste zin ben ik in de val getrapt.” Met dat motto uit het toneelstuk “Kaspar” van Peter Handke opende Stefan Hertmans zijn oeuvre, nadat hij eerst tien jaar had geschreven zonder te publiceren. In welke val trap je dan, als schrijver? En is die val onvermijdelijk? We keren terug naar een dorpsplein in het Neurenberg van de negentiende eeuw, waar een mysterieuze jongen opdook die in volstrekte afzondering was grootgebracht: hij kon nauwelijks lopen, en hij sprak niet. Wat wil spreken in jou? En wat verlies je wanneer je dat in de wereld zet, en dus onderwerpt aan de regels van anderen? Zou je nu nog tien jaar kunnen werken zonder resultaatsverbintenis, in een wereld die gericht is op productiviteit? En wie was Stefan Hertmans toen hij nog optrad als muzikant? Zit de jazz nog in de schrijver?

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.