Bertelt Gunster

Voor zover, maar ook veel plezier. In ieder geval een goed gesprek, ik wens. Goedemorgen. Goedemorgen. Op deze, het is herfstige dag hè. Nou hè. Want je komt met de auto, was het te doen op de weg? Het was ruitwissers aan en ruitwissers uit. Ja, je bent net binnen, tien minuutjes voor de luisteraars die dan weten hoe dat een beetje gaat. En we beginnen vlot en gezwind aan dit gesprek. Wie ben je, wat doe je?

Oké, dat zijn drie jongens. Nog meer iets wat relevant is? Nee? Zes katten. Gekke katten, vrouwtje. Zes katten? Samen vijf kinderen en zes katten. Goed, we zitten niet om mijn verbazing en nieuwsgierigheid verder uit te zoeken. Ik ben hier voor jou. Dus vertel, wat is je vraagstuk? Waar wil je het over hebben?

Want één van hun tweeën is moeder geworden, één van hun twee stiefkinderen. Ja, zes jaar geleden de oudste. Zes jaar geleden, dus het meisje, en dat is een dochter zeg je, een klein meisje. Ja, een klein dochter, ja. En zij is dus zes jaar. Ja. En hoeveel contact heb je nog wel met haar gehad? Tot tweeënhalf jaar geleden was er wel contact, hè?

En die vijandige houding van je twee stiefdochters kwam niet voor jou uit de lucht vallen? Of had je dat al zien aankomen? Nee, ik had helemaal niet zien aankomen. Maar wel terwijl ze al die tijd wegbleven. Wat is er aan de hand? Maar hoe zou je dan de relatie met je stiefdochters typeren voordat dit conflict duidelijk werd?

Er zou een gewoon bezoekje plaatsvinden, maar het bleek dus een soort overval te zijn. Want dit hadden ze neem ik aan afgesproken. Of dat kan ik dan vermoeden toch? Ik neem aan dat jij dat ook vermoedde. Dat idee heb ik, ja. En ze kwamen met de mededeling, jij bent toxisch. En daarom willen wij jou niet meer zien. En daarom willen we ook niet meer dat jij je kleindochter ziet. Nee, het is gevaarlijk om bij mij in de buurt te zijn. Waren ze daar nog specifiek in verder? Of...

Hoe kan het dat de relatie tussen hem en zijn... tussen beide dochters niks meer is geworden? Ja, die andere dochter is meegetrokken. Dus de relatie tussen hem en zijn beide dochter is ook verwaterd? Of gestopt, dat is het goede woord? Ja, verwaterd. Ze appen heel soms en dan krijgt hij soms antwoord. Maar vaak ook niet. Oké, en jij zegt, in dit verhaal, als ik dit alles bij elkaar optel... en ik me identificer met jou... dan lijkt me eigenlijk het meest pijnlijke moment... dat hij, als het erop aankomt, zijn mond houdt in dat gesprek. Ja.

Ja, maar goed, daar hebben we wel relatietherapie voor gehad. Ik kan me voorstellen dat je dat nodig hebt gehad. Hoe is dat verlopen naar jouw ervaring? Ja, heel fijn uiteindelijk. Want hij heeft uiteindelijk ook echt gezegd van... dit kan niet, dit heb ik niet goed gedaan. En zoals je erover praat, maak je op mij de indruk... dat hij dat overtuigend heeft gedaan. Dat dit nu tussen jullie oké is.

En je weet niet waarom. Ik weet het niet. Wat mijn brein doet, dat zal jouw brein ongetwijfeld ook gedaan hebben. Hoe zit het met hun loyaliteit naar hun biologische moeder dan? Hoe doen ze dat samen met elkaar? Maar daar begrijp ik dus alleen maar over speculeren. Want ik neem aan dat jij dat ook niet weet. Ik weet het niet.

Een mooi cadeau, zeg ik met enig cynisme. Dat is nu 2,5 jaar geleden. Is het tussen 2,5 jaar geleden en nu... behalve dat jij en je man in relatietherapie zijn gegaan... en dat het tussen jullie nu wat dit betreft oké is... voor zolang het duurt, wie weet als ze weer gaan trekken, zeg jij... is er tussen nu en 2,5 jaar geleden verder nog iets relevants gebeurd... als het gaat om de omgang met je liefdochters en je kleindochter?

Weet je wat ik, los van dat ik zie hoe enorm verdrietig het je maakt en hoe pijnlijk de situatie is, wat ik niet begrijp is, dit is gebeurd voordat ze op verjaardag bij hun vader kwamen. Waarom heb je ze laten komen?

Omdat mijn man dat graag wilde. Die wilde zijn dochter blijven zien. En die hoopte dat het goed kwam. Maar ze schreeuwen je geen hand. Ze hebben commentaar op je soep. Omdat er balletjes in zitten. En op het moment dat je kleindochter helemaal enthousiast naar je toe rent. En dan schreeuwt je stieftochter dat ze weg moet komen. Ze gunt jullie, ook haar dochter, haar eigen dochter niet. De liefde tussen jou en haar eigen kind.

Je wordt volkomen genegeerd en bekritiseerd. Je man ziet dat allemaal gebeuren. En jij hebt op het moment dat die twee dames, meiden, dochters, stiefdochters, ze willen op de verjaardag van hun vader komen, ga jij er gewoon bij zitten.

Maar oké, je zegt... mijn man wou dat. Prima. Dat zijn jullie voor een relatietherapie gegaan... over zijn gespleten loyaliteit. Mijn man is hier niet. We praten niet met hem. Je stieftochters zijn hier ook niet. We praten niet met hun. Ik praat nu met jou. En de vraag die ik heb is... wat gebeurt er met jou... dat jij je zo... als een voetveeg laat gebruiken... door zo'n verjaardag toe te staan... waar iedereen...

Behalve jij, een soort gevoel van verjarig zijn kan hebben überhaupt. Dat moet voor jou toch verschrikkelijk geweest zijn? Was het ook. Maar wat was het dat je daar niet voor ging liggen? Wat was het dat je daarin mee bewoog? Achteraf had ik er gewoon niet bij moeten zijn. Nee, maar dat is geen antwoord op mijn vraag, hè?

Ik heb het niet over je man, ik heb het over jou. En ik vraag me af... en daar maak ik me zorgen over... ook vanuit nu naar de toekomst toe. Want als je dat niet leert, is het niet zo handig lijkt mij. Wat is het dat je gewoon in die situatie plaatst? Jullie waren met z'n vieren, neem ik aan. Even voor de zekerheid. Ja, nee, ze hadden alle twee een vriendje bij zich. Die zaten ook bij dat gesprek? Mijn oudste stieftochter had net een nieuw vriendje. Dus dat kwam binnen. Die hadden we nog nooit gezien. En die zat er ook bij gewoon?

Mijn vraag, je krijgt in mijn beleving een steeds absurdere vorm. Wat is het dat je in een situatie waarin zij beide een vriendje meenamen, waarvan een van de twee had je niet eens gezien, begrijp ik. Die andere wel dan, neem ik aan. Dus jij komt er met een nieuw vriendje aan op de verjaardag van jouw man, hun vader. En daar krijgt hij in wezigheid van het hele gezelschap schreeuwend te horen dat jij toxisch bent en jij loopt heilend de ruimte uit. Heb ik het plaatje goed voor me? Ja, helemaal.

Het is een goede filmscène. Van een waardeloze film natuurlijk. Wat is het dat jij... niet überhaupt gezegd hebt... ik ga met hun geen verjaardag vieren... want zij geven mij geen hand. Waarom zou ik met iemand een verjaardag vieren... die weigert mij een hand te geven. Die gewoon beleefd tegen mij is. En aardig en fatsoenlijk. Ik heb dat van tevoren met mijn man besproken.

Weet je wel, en dan... En dat wie weet dan en dan daarna... Goed komt, dat was de hoop eigenlijk. Als je dan nu met de wetenschap van nu en wat daarna gebeurt is op terugkijkt... en je kijkt naar die Barbara... en laten we zeggen die Barbara na dat bezoek bij je schoonmoeder die overleden was... waar die ontmoeting op die straat plaatsvond. Wat zou je tegen die Barbara nu zeggen tussen dat moment en de verjaardag van je man...

Ja, dat is ook de grote ellende met de kerst. Dat we allemaal willen dat het gewoon is. En dan gaan we aan tafel zitten, gaan we aankijken. Kijk, het is fijn, hè? Maar als het gewoon niet gewoon is en fijn is, dan is het een toneelstukje. Ja, juist. Nu je dit zo zegt, ik zou met de wetenschap van nu dat niet gedaan hebben. Geeft dat je ook zicht op wie je nu bent en hoe je in de toekomst assertiever zou kunnen zijn? Of zeggen, nou, in de toekomst ben ik wel assertief. Daar maak ik me eigenlijk verder niet zo'n zorgen over.

Hoor ik jou ook zeggen dat de stress die het me gegeven heeft... en de gezondheidsproblemen die het met me meegebracht heeft... die zijn zo frustrerend en onvermijdelijk. Die heb ik in de ogen moeten zien. Dat ik daardoor diep, diep, diep van binnen weet... dat gewoon als ik aardig blijf, zo mijn best doe en uitreiken... dat het eigenlijk mijn eigen gezondheid alleen maar schade zal doen. En dat als er uitgereikt wordt, het van hun kant zal moeten komen. En dat ik dan wel zie. Maar dat gaat niet gebeuren. Nee, maar dat jij dat hebt opgegeven.