Bertelt Gunster

Maar het is denk ik wel belangrijk om voor jezelf in ieder geval te omarmen... dat je het wel allemaal met de beste bedoelingen hebt gedaan. Dat je misschien onhandige dingen hebt gedaan. Maar wie doet er geen onhandige dingen? Iedereen. Ik dan eigenlijk niet. Maar natuurlijk maken we fouten en doen we elkaar kwaad. Ook als we vaak met de beste bedoelingen... maar in een gezonde relatie praat je erover. En heel je dat en genees je dat. En zoals jij en je man...

in relatietherapie gegaan zijn om uit te zoeken van... hoe zit het nou precies met zijn loyaliteit naar zijn dochters... en daar bij jou een steek laat. En dan kom je samen verder. Maar dat kan niet als de andere partij gewoon niet meewerkt. Dan ben je machteloos. Dus als ik dit gesprek samenvat tot waar we nu zijn... en je bent zo duidelijk in dat jij niet meer als een soort naïeveling... gaat lopen uitreiken omdat je er gewoon eigenlijk niet meer in gelooft...

En omdat je weet dat het de kosten gaat van je eigen gezondheid, wat we dan volgens mij overhouden aan waar we nu zijn in dit gesprek, is rauw en verdriet. En dat is een heel serieus probleem, maar daar kun je verder niet veel aan doen, behalve rauwen. Ja, ik hoop het op wat anders.

Ja, wat hoopte je? Dat jij zou zeggen, probeer dit of probeer dat. Maar nee, ik weet het eigenlijk ook zelf. Het enige wat ik dan zou zeggen, is wat je zelf al gezegd hebt, proberen is hoe het is om los te laten. Want vast te houden en erop duwen maakt het alleen maar erger. Dat gaat gewoon niet werken. Je knikt en schudt helemaal met me mee. Dat hoef ik jou dit lang niet te vertellen. Dus je...

Als ik al een tip zou geven. Dan zou het een tip zijn die je zelf geeft. Laat het los. Hoe erg en pijnlijk het ook is. Maar dat doe je al. Dus ik heb niks nieuws voor je. Behalve dat je het gewoon heel goed doet. En hoe is dat dan om te horen? Dat is wel fijn om te horen. Daar twijfel ik natuurlijk aan.

En ik denk wel. Misschien die dochter word ik ouder. En wie weet als ze later in de puberteit komt. Dat ze toch denkt. Mijn opa. En mijn oma. En hoe is het daarmee. Nou dat is leuk. Om dat dan een beetje stilletje te blijven hopen. Maar dat is allemaal een heel lullig doekje voor het bloeden. Want precies wat jij zegt. Elke dag dat je haar nu niet ziet. Je gaat gewoon echt een deel van haar leven missen. En dat is gewoon een hele harde pijn. En daar is het andere alleen maar een soort vaag doekje voor het bloeden. Waar je niks aan hebt natuurlijk.

Ja. Misschien dan toch nog een staartje van dit gesprek. Zit je zelf nog ergens mee dat je zelf iets verwijt? Of dat je vindt dat je het niet goed hebt gedaan? Ja, zeker.

Ja, en de complexiteit van een man die op dat moment ook een, voor jou, hele lastige positie daarin inneemt. Dat hij wel assertieve gesprekken lijkt te voeren, maar ik krijg op grond van jou een verhaal, de indruk dat die dochters hem gewoon achter zijn rug uitlaat van doei. Je kan wel zeggen was af, maar we doen het lekker niet. Nee.

Ja, nou, je was naïef. Ja, heel erg. En misschien hij nog wel meer. En er zijn fouten gemaakt, ja. Dan de vraag, kun jij jezelf dat vergeven?

Zo voelt het. Ik heb het niet even over ratio. Ik heb het nu over gevoel. En welk woord past er dan het beste bij? Je hebt al deze podcast afleveringen beluisterd. Jij weet nu waar ik nou op zoek ben. Maar ik heb al een woord in mijn hoofd meteen. Maar ik ben benieuwd wat jij gaat zeggen. Ja, een even stomme trut. Ik wou zeggen de boze stiefmoeder. Oh ja, stiefheks noemden ze me. Als geintje. Dat zei ik zelf ook altijd. Nou nou, je stiefheks luisteren. Weet je wel, zei ik dan.

Maar ik heb de indruk dat onder dit ogenschijnlijke geintje, waar jullie ook best wel over konden lachen en met je verstand van wisten, dat is een soort sprookjesheks ben je dan. Dat is best wel grappig, maar ik heb het idee dat hier ook voor jou, emotionele deel van jou, een hele pijnlijke waarheid in zit. Ja, zeker. In hun ogen. Nee, in jouw ogen. In jouw ogen.

Met je verstand niet? Nee. Want stel hè, je kent deze podcast als geen ander, weet ik. In het korte voorgesprekje heb je verteld dat je ze allemaal beluisterd hebt. Nou zijn er nu driehonderd, dat is nogal niet wat. Dus je weet ook de exercitie die ik nu ga uitoefenen op jou. Stel dat je dus eigenlijk weg bent en mijn vrouw vraagt wie had je in de studio? Vrouw, Barbara. En leuk, ze ook heel aardig en lief en heel coöperatief en behulpzaam. Maar weet je wat, dit is een soort bonbon met siankali aan de binnenkant. Zo lief als haar oog. Dit is gewoon...

Volgens mij is dat gewoon echt een stiefheks. Ze heeft het zo verprutst met die eigen dochters. Ze heeft ze in huis genomen. Ze had het zo goed kunnen doen. Ze heeft zelfs nog voor haar kleindochter gezorgd. Maar dat het zo geklapt is. Ik snap die meiden wel. Wat gebeurt er met je als je dit zo hoort van mij? Ja, heftig. Ja, heel heftig. Zo denk je over jezelf, hè? Blijkbaar, ja. Blijkbaar.

Je kleindochter kan het je niet als magie teruggeven. En of het goed komt, weet ik niet. Jij zegt, het komt nooit meer goed. Dat weet ook niemand. Want de toekomst kunnen we niet voorspellen. In ieder geval weten we wel dat jij geen initiatieven gaat nemen... omdat je een gekke Henkie bent. Je bent niet meer een gekke Henkie. Dat is heel gezond, denk ik, in deze situatie. Dus daar kan ik je helemaal niet mee helpen. Maar het tweede deel van dit gesprek... waar jij jezelf mee kunt helpen... is dit idiote zelfbeeld loslaten. Dat slaat natuurlijk toch helemaal nergens op... op grond van alles wat je verteld hebt...

Je dochter rent blij naar de overkant van de weg... en zegt, oma, ik hou van je. Dat is geen stiefheks, hè? Nee, zeker niet. Dat is gewoon een ontzettend lieve oma... die zelfs als de dochter achter in de auto zit... in de riempjes vastzit, breng me niet weg, breng me niet weg... die beseft, je moet gewoon naar je moeder gaan. Ik snap wel dat je het heel fijn hebt met mij... maar ik scheur dat nu even door, deze band. Want je band met je moeder is veel belangrijker. Dan ben je geen stiefheks als je dat doet. Een stiefheks zou zeggen... ja, het was fijn, hè, bij oma. Blijf dan maar even in de auto zitten. Ja. Bij wijze van spreken.

Voor de duidelijkheid, die bezucht. Voor de duidelijkheid, jij en ik weten allebei dat jij geen stiefheks bent. Punt. Maar als het erop aankomt, draag ik het wel een beetje mee. Nou zeg ik vaak, ik maak een grapje over dat. Volgens mij kan je dit gewoon toch wel meteen loslaten. Dit slaat toch helemaal nergens op. Ik hoop het. Dit werkt voorlopig nog niet. Want het voelt nog wel zo...

Nou ja, misschien nu, vandaag niet meer. Maar ik zit steeds te denken, wat had ik anders kunnen doen? Wat had ik anders moeten doen? Dat doen we allemaal. We hopen allemaal dat de wereld maakbaar, controleerbaar, voorspelbaar, beheersbaar is. Zo willen we allemaal leven, want dat is gewoon fijn. Maar soms bezaten we zoiets als pech of samenloop van omstandigheden of onhandigheden. Wat zou ik zeggen? De weg naar de hel is geplavijd met goede bedoelingen. Heel veel goede bedoelingen komen ook tot het tegenovergestelde resultaat.

Het leven is vaak een beetje onhandig en morsig. En we maken allemaal fouten. En het schiet niet zo op. Als we onszelf dat niet kunnen vergeven. En het schiet al helemaal niet op. Als we het maken van onhandigheden en fouten. En laten we wel wezen. Je hebt niemand mishandeld. Je hebt niet iets slechts gedaan. Je had het misschien beter kunnen doen. Maar dat je het misschien beter had kunnen doen.

Als dat ertoe leidt dat je dus een stiefheks vindt... dan vlieg je wel een beetje uit de bocht met jezelf beschuldigen. En daar zou ik eerder een overweging geven... in plaats van te bedenken... als ik nou een ander mens was geweest dat alles goed kon komen... als een soort illusie over dat het leven maakbaar is... laat dat los...

En laat ook dat idiote beeld los. En leef met de rouw. Dat het leven soms onhandig morsig is. En dat pech op ons pad komt. En dat we het er allemaal mee moeten doen. En jij hebt een hele grote dosis. Want je hield ontzettend van je kleindochter. Ja, heel erg. Ook van de vrienden. Dus jij hebt een flinke portie rouw voor je kiezen. Ja. En dat is het meer niet. En ook niet minder, maar ook niet meer. Nee. Nee.