Jozefine

Dus ze voelen dat. En toen was er echt zo'n moment dat ik dacht, oké, ik zag een beetje paniek in zijn ogen. En toen heb ik gewoon heel rustig verteld wat er aan de hand was in woorden. In een soort van maar wat, dat ik dacht dat hij dat kon begrijpen. En toen zag je gewoon dat hij rustig werd.

En dat is denk ik ook een beetje mijn probleem. Iedereen heeft ook altijd tegen mij gezegd... ach, jij was nog zo klein. En ik vind het wel grappig hoe het verschil is dat jij nu zegt... dat ik meteen denk, ach, ik was nog zo klein, maar ik was er wel bij. Nee, maar ook, ik voel helemaal ontroering terwijl je nu praat... want ja, je was zo klein toen het gebeurde. Ja.

Ja, en dat ik denk ik ook een beetje de rol heb opgenomen van... ik ben er, ik ga het voor iedereen wel een beetje goed maken. Ik ga jullie niet tot last zijn. Nee, niet tot last zijn en ook zelfs sterker nog beter maken... in de zin van, ik was nog maar zo klein. Kijk, het was voor mezelf, dat heb ik op een gegeven moment wel ontdekt... het was voor mezelf ook wel heel erg fijn om erachter te komen...

om te denken al die jaren, ik was nog maar zo klein. En dan krijg je ook het idee alsof je onschendbaar bent... of dat jou dat soort dingen niet aankomen. Dus ik ben niet echt voor mensen gaan zorgen... maar ik ben wel altijd een beetje vrolijk gaan zijn... grappen gaan maken, heel positief, oplossingsgericht, dat. En toen ik later dus getrouwd was en we waren bij elkaar... en het ging eigenlijk niet meer goed...

Nee, en toch voel je... Ja, daar komen ze. Ik heb geen Kleenex klaarstaan helaas. Doe maar bescheiden tranen dan. Ik ga mijn best doen. Wat voel je voor verdriet? Vertel eens, heb je er woorden voor?

Nou, dat je... Amte weet ik niet, maar gewoon het feit dat... Er is gewoon geen ruimte voor. En dan bedoel ik niet zozeer mijn ouders, mijn zus, mijn ex, mijn vriend. Ik bedoel, dat is het niet zozeer, maar het is...

Mensen kunnen het gewoon niet aan. Het is zo groot en zo pijnlijk. En dan heb je er alle vier last van. Dat is al heel ingewikkeld. En dan kom je dus in een andere omgeving, bijvoorbeeld je werk of een school. En daar duwen mensen het ook eigenlijk weg. Dus je kan nergens heen met dat gevoel.

Een voorbeeld waar ik me nu aan moet denken, ik ging de kinderen naar school brengen en toen raakte ik aan de praat met iemand en die vertelde dat ik een zoontje waar iets mee was en ik ben dan altijd, want ik zit ook in HR, ik probeer dan altijd het een soort van normaal te maken, want er zijn gewoon kinderen die iets hebben. Ik vind dat verder niet zo heel erg groot en spannend.

Je kunt daarnaar luisteren. Ja, ik kan daarnaar luisteren zonder wat te vinden en het ook niet op te lossen en ook verder niet, maar gewoon te horen wat het is. En vooral ook zonder zelf niet in paniek te raken. Ja, denk ik. Ja, die paniek inderdaad. En toen zei ik ook, ja, onze jongste, dat is best wel een soort...

Een ventje, als hij dat doorheeft, gaat hij daar heel erg op duwen. En dan gaat hij waarschijnlijk jouw zoontje een beetje uitdagen. Dat is een ander jongetje, die kon helemaal niet praten. En dan ging Philip voor hem staan en zeggen... waarom zeg jij niks zo heel dichtbij?

omdat hij dat misschien wel voelt en dat interessant vindt. Dus ik besprak dat, ik zei tegen haar... mocht dat nou een keer zijn, laat het dan weten... want dan kan ik Filip daarin helpen, kan ik jullie daarin helpen... want ik zou het niet leuk vinden als hij zich daar ongemakkelijk door voelt.

En toen zei ze meteen al, zei ze, ja, maar hij kan wel praten, dus dat is helemaal geen enkel probleem. En toen ging zij het een beetje, haar eigen probleem, een beetje bagatelliseren. Dus toen dacht ik ook, ja, weet je, ik ben niet haar moeder of vriendin, dus prima en verder. En toen vertelde ik ook een beetje dat ik gescheiden was en dit en dat en alles. En toen zei ze, en nu kan ik er wel om lachen, maar eerder bracht me dat wel in vervelende situaties. Zei ze, oh, maar je hebt toch weer een vriend? Ik zei, ja, ik heb weer een vriend. Zei ze, oké, gelukkig. Ik moet nu even boodschappen doen. Doei.

gevoelens van kwetsbaarheid, ik kan het niet, ik vind het verdrietig, ik kan het niet aan, dat jij in plaats van dan de rol te moeten spelen van ik ben vrolijk, ik ga dragen, dat jij dan kwetsbaar mag zijn en hulp mag vragen. Ja, en dat lukt steeds beter. Maar het is wel heel lastig. Dat is een proces. Het is een heel proces. Ik had het bijvoorbeeld ook laatst met mijn ouders over dat toen de oudste werd geboren, dat ik hun helemaal niet had verteld dat ik naar het ziekenhuis was.

Dat is hetzelfde mechanisme. Vooral mensen niet lastig met je gedoe. Ja, en dat vond ik wel heel erg lief. Want ik was gewoon een beetje in shock. Dat ik dacht, hoe kan dat? Want dat kan ik me gelukkig nu niet meer voorstellen. Stel, ik zou nu zwanger zijn en ik zou naar het ziekenhuis moeten. Dan zou je zelf vertellen. Iedereen een appje sturen. Maar toen niet dus. Nee, toen niet.

Notabene je eigen ouders. Ja, mijn eigen ouders. Maar je hebt ze heel goed ontzien. Dat heb je heel goed gedaan in je hele jeugd. Ja, en dat was zo pijnlijk. En toen stuurde ik later ook een berichtje, want over berichtjes is het dan altijd makkelijker. En toen zei mijn moeder, ja, ik hoop ook dat je je niet daar dan voor schaamt. En toen zei ik, nee, dat doe ik ook niet meer. Gelukkig niet meer.

Aardig. Aardig, gewoon een aardig iemand. Liefdevol mag je dat ook zeggen. Behulpzaam. Ik zit wat te zoeken naar woorden. Als het aardig is, is het ook prima. Gewoon een aardig meisje. Wat vind jij het fijnste woord? Nou, dat vond ik altijd een heel vervelend woord, maar ik kan dat steeds meer waarderen. Ik vond het altijd heel vervelend dat mensen over mij zeiden, oh, je bent zo aardig. En dan dacht ik, ja, botverdorie.

Ja, nou ja, keel, afstandelijk. Misschien keel, want dat was het woord dat je ook gebruikte bij die vrouw op het schoolplein. Ja, of ongeïnteresseerd, onverschillig. Wat van die woorden zou jij het ergste vinden als ze je zo zouden beschrijven, van die je zojuist genoemd hebt? Ik heb wel een negatief zelfbeeld over mezelf, maar dat is ook een soort aangepraat negatief zelfbeeld. Dat is altijd natuurlijk zo. Waar ga je naartoe, noem het woord eens dan, waar duid je op?

Ja, dat is iets heel anders. Dat negatieve zelfbeeld was van, ja, je mag niet meedoen. Jouw mening doet er niet toe. Wat jij zegt is niet relevant. Dus dan misschien het omgekeerde, dat als mensen jou het gevoel geven dat je er niet toe doet, dat zou ik heel erg vinden als mensen dat over mij zouden zeggen.

En dat doe je niet mee. En dat vind ik ook. Vrienden van mijn ouders. En dat zijn altijd dingen waar ik dan op stuit. Dat is echt wat mij kwetst. Dat soort opmerkingen. Toch op het schoolplein. Ach, maar je hebt nu toch een vriend. Later waren we ook op een bruiloft. Met mijn vriend. En dat waren mensen die heel het verhaal kenden. Dus ook het verhaal van mijn broer. En alles. En die...

Nou ja, en ook gewoon letterlijk het gevoel van, ik ben zelf ook nog ziek geweest. Dat helpt ook niet in heel het verhaal. Ik heb hersenverliesontsteking gehad. Hoe heb je dat nou kunnen bedenken? Dat is toch onhandig voor dat gezin? Ja, dat was heel onhandig. Dat is heel belastend. Dat had je gewoon niet moeten doen. Nee. Maar vertel even verder, ik onderbreek je.