Jozefine

Ja, nee, ik bedoel, dat was ook letterlijk gewoon heel vreselijk. Want dat was, dan lagen mijn broer en ik allebei in het ziekenhuis. En ja, weet je, ik bedoel, één kind is wel in het ziekenhuis, is al heel erg. Twee is nog erger. Was het spannend of je het zou halen of niet? Ja, heel spannend. Hoe oud was je toen, toen je hersenverliezen had? Moet ik het goed zeggen? Negen maanden.

Ja, dus ook weer zoiets. Dat weet je allemaal niet meer? Nee, ik ben heel erg... Ik kan niet tegen watten. Als ik een watje hoor, dan word ik helemaal misselijk. Gaat heel mijn lijf reageren. Als ik een watje hoor? Hoe kan je nou een watje horen? Ja, ik hoor het. Je hoort een watje? Ja.

Ik hoor dat geluid, het krakende geluid van dat watje. Dan word ik helemaal misselijk en zeg maar een hele heftige... En een vriendin van mijn moeder heeft daar wel eens over gezegd. Ja, dat is waarschijnlijk omdat je in het ziekenhuis ook allemaal van die dingen... En dat je toen ook akelig hebt gevoeld. Maar daarvan heb ik dus ook wel... Ik vind het wel grappig dat ik hier... Ik blijf er altijd heel rationeel over praten. Maar thuis heb ik hier wel heel hard om gehuild dat ik ook wel eens heb gedacht... Ja, waarom hij...

En niet ik. En ik niet. Ja. En dus heb ik wel recht. En deze plek op de wereld. Dan moet ik er ook maar echt iets heel erg moois van maken. Alsof je zijn schuld in lost.

Nee, en dat leer ik wel. En dat was bijvoorbeeld toen... Klopt dit? Ja, dat klopt. Sorry. Ja, dat klopt. In mijn hoofd zei ik, ja, dat klopt. Ik wil het steeds even goed voelen. Ik wil jou niks aansmeren. Het is een beetje, je hebt jezelf zeg maar boven de streep. Alle positieve dingen. Dus het gaat goed op je werk. Je bent vrolijk. Je hebt het naar je zin. Je ziet oplossingen. Je bent positief. Je zeurt niet.

Ja, en het gekke is, ik heb nooit een doodswens gehad. Ik heb altijd heel erg, dat zei mijn vriend ook een keer tegen mij... van, er zit zoveel leven in jou. Dat vond ik echt het grootste compliment dat ik ooit van iemand heb gekregen. Dan denk ik, dat is ook zo, maar is dat wel echt?

Ja, ja. Ja, en later hadden we een feestje. En dat vond ik ook wel dat ik dacht van jeetje, ik ben wel daarin aan het leren. En het was een feestje van mijn schoonouders. Ik had er heel veel zin in, wilde er naartoe. Maar ik was gewoon ziek. En een anderhalf uur van tevoren zegt mijn vriend, wat is er? Ik red dat niet. Ja, ik weet niet hoe. Ik kan niet alles. En toen zei hij, ja, maar dan blijf toch lekker in je bed.

Toen dacht ik, dit is ook een optie. Ja, dat is ook een optie. Ja, en toen ging er natuurlijk van alles in mezelf gebeuren. Dat ik dacht, zo ziek ben ik niet. En opstaan, in koffie drinken en proberen. En daarna huilend, ik ben echt ziek. Hij zei, dan ga je toch in je bed liggen. Ja, en dat was echt wel dat ik dacht. Heb je het gedaan? Ja. Dat moet de patroon doorbraak geweest zijn.

Ja, dat was bizar. En het meest bizarre vond ik nog dat ik tijdens het feestje dacht... niet, oh, ze vinden het vast stom dat ik er niet ben. Dat heb ik helemaal niet gedacht. Dat vond ik nog het allermooiste ervan. Want ik heb wel eerder dingen afgezegd, zeg maar. Omdat ik dacht, ja, ik mag voor mezelf opkomen. Oké, je doet het maar. Je hebt 40 graden kortstuur, dan kom je niet naar een feestje.

Maar dan voelde ik me heel dat feestje schuldig en dacht ik al, wat zullen mensen wel niet zeggen en dit en dat. Nee, ik dacht nou, potverdorie, het is vooral maar heel erg vervelend voor mij, want ik ben er niet bij. Ja, dat was al een patroondoorbraak dan met dit mechanisme, toch? Kun je dat zo zeggen? Zeker, ja. Hé, maar terug aan de kerst die zit te komen. Ja. Je beginvraag is, dat moet leuk zijn en ik vind het niet zomaar leuk. Hoe zit dat precies?

Ja, het is inderdaad een soort dubbel, driedubbel probleem. Ik bedoel, ik heb het heel mijn leven. Dus op de normale dagen is het al. Op feestdagen is het nog erger. Maar met de kerst is het helemaal erg. En met de kerst is het eigenlijk gewoon niet te doen. Ik vind eigenlijk dat als jij de kerst niet leuk maakt... dat je alsnog verraadpleegt aan je overleden broer.

Ja, en ik wil gewoon kunnen zeggen dat het me zoveel spanning oplevert en dat ik er helemaal geen zin in heb. Maar dat mag er dus niet zijn. Nee. Maar dat stemt toch overheen met mijn samenvatting die ik net gaf? Zeker. En ook wel wat je zegt naar mijn broer toe van, hé, hij is er niet meer, ik wel. Wat loop je nou te zuren? Ga dan de kerst op z'n minst leuk maken. Maar ik heb wel eens gedacht, ja, misschien is hij beter af dan wij.

Dat het gewoon normaal is. Ja, dat weet ik veel wat normaal is. Wat is dan gewoon normaal? Hoe ziet dat eruit? Nou, dat iedereen gewoon, ja, als iemand een beetje verkouden is en in bed wil liggen, dat dat kan.

We hebben het wel al helemaal geregeld. Dat is natuurlijk ook altijd lastig met co-ouderschap. Vertel eens, hoe is het geregeld? Het is al geregeld al? Het is geregeld, ja. Goed op tijd. Goed op tijd, ja. Nou, en daar heb ik ook wel zelf een beetje het voortouw in genomen. 24 december gaan we lunchen bij mijn ouders.

Met kinderen neem ik aan? Met kinderen en vrienden. Met je zuster ook of nog anderen aan mensen? Ja, dan komen ze dus ook met haar man en kinderen en gaan we gewoon met elkaar eten. Het is gewoon lunchen. En iedereen maakt wat. Bij je ouders? Ja, en mijn moeder is dan bij mijn ouders thuis en we verdelen het altijd. En dan zou ik dus ook bijvoorbeeld voor mijn moeder willen dat ze zich niet zo druk maakt. Of het toetje wel of niet lukt.

Ja, eigenlijk altijd wel. Het is oké verder, prima. Ja, het is oké verder. Ik probeer dan zo min mogelijk verwachtingen te hebben. In de zin van, ik vind alles prima.

En dan hoor je dat wel. En dan kijk je dan wel en dan zeg je gewoon wat rot voor je. Dat is eerst kerstdag. Nog meer op eerst kerstdag? Wat geregeld is, bedacht is? Nee, en dan gaan we naar huis. En dan doen we de volgende dag nog kerstontbijtje gewoon thuis. Als gezin? Als gezin, ja. En dan is het helemaal... Daar hoef ik me voor niemand zorgen over te maken. Dit is hem. Dit zijn de kerstdagen. Nee, en dan brengen we de kinderen naar hun vader en vriendin...

Ja, en die lijn is zo heel erg dun. Want ik heb ook zo vaak gedacht van jeetje. Weet je, toen zei een keer iemand op mijn werk, zei hij tegen mij van... Ja, maar jij bent echt altijd vrolijk. Ah, zo irritant. En toen dacht ik, ja, je moest eens weten van buiten wel, maar van binnen niet. En toen laatst was ik bij mijn neefje en nichtje aan het oppassen. En toen zei ik tegen mij, jij lacht echt heel veel. En eigenlijk hetzelfde. En toen zei ik tegen hem, ja, maar dat komt omdat ik bij jullie ben.

En dat is ook zo. Maar ik bedoel, ik ben ook zelfs een positieve persoon.

Strategie die je bewust inzet. Die je ook mag laten. Of is het een mechanisme wat je altijd moet toepassen. Omdat je er anders niet mag zijn. Of op de automatische piloot. Ben je er bewust van. Het wordt een onderdeel van wie je bent ook. Want ik geloof er wel in. Dat je extreem naar een bepaalde kant gaat. Maar je kiest natuurlijk ook een kant die wel bij je past.