قسمت چهل و هشتم، امید قبادی، رشید کاکاوند

اکنون ادامه دارد..قسمت چهل و هشتم از فصل اولمهمان: امید قبادیبا حضور: رشید کاکاوند کتاب و سایر انتشارات۸۵ تکنیک (شیوه‌های اصولی و نوین رویارویی با خانواده‌های افراد مرگ مغزی، دکتر امید قبادی، دکتر کتایون نجفی زاده، نشر اندیشه سرا)شخصیتها (شاعر، نویسنده، بازیگر، کارگردان، خواننده، موسیقدان ….)دکتر امید قبادی (نایب رئیس انجمن اهدای عضو ایرانیان، مدرس بین المللی روش های اصولی رویارویی با افراد مرگ مغزی، زاده ۱۳۴۳ ه.خ)دکتر کتایون نجفی زاده (فوق تخصص بیماری های ریوی و مدیر عامل انجمن اهدای عضو ایرانیان، برنده جایزه بانوی برتر جهان در فعالیت اهدا عضو و پیوند اعضا در سال ۲۰۲۴)عسل بدیعی (بازیگر ایرانی، ۱۳۹۲ - ۱۳۵۶ ه.خ)میرزا رضی الدین آرتیمانی (متخلص به رضی، از شاعران و عارفان مشهور دوران صفویه، ۱۰۳۷ - ۹۷۸ ه.ق)فیلم، سریال، تئاتر ، نمایشنامه و فستیوال…بودن یا نبودن (کیانوش عیاری، ۱۳۷۷)معرفی پادکستدارکساید https://castbox.fm/ch/6773475سایر*در صورت علاقه به داشتن کارت اهدای عضو عدد ۷ رو یه شماره ۳۴۳۲ پیامک کنید *اشعار و جملات و عباراتزندگی درک همین اکنون است زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است که نخواهد آمد تو نه در دیروزی، و نه در فردایی ظرف امروز، پر از بودن توست شاید این خنده که امروز، دریغش کردی آخرین فرصت همراهی با، امید است(سهراب سپهری)==================درین بوستانم نه هایی نه هویی درین گلستانم نه رنگی نه بویی چه کردم چه گفتم چه دیدی که هرگزنیایی نپرسی نخواهی نجویی دویدیم چون آب بر روی عالم ندیدیم در هیچ آب رو‌یی نکردیم هرگز کسی را سلامی رسیدیم هرجا، کشیدیم هویی چه شوری است در سر رضی را ندانم که پیوسته دارد به خود گفتگویی(رضی)================دست شوقی با گریبان آشنا می‌خواستیم جامهٔ جان در غم عشقی فنا می‌خواستیم دیده گریان، سینه سوزان، دل تپان، جان مضطرب شکر للّه یافتیم آنچ از خدا می‌خواستیممعتکف بوده است در جان آنکه جان جویاش بود هم‌نشین بودست با ما آنکه ما می‌خواستیم(رضی)===============همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم همه در هم گذرد هر مه و سال و شب و روزم وصل و هجرم شده یکسان همه از دولت عشقت چه بخندم چه بگریم چه بسازم چه بسوزم گفتنی نیست که گویم ز فراقت به چه حالم حیف و صد حیف که دور از تو ندانی به چه روزم دست و پایم طپش دل همه از کار فکنده چشم بر جلوهٔ دیدار نیفتاده هنوزم غصهٔ‌ بی‌غمیم داغ کند ور نه بگویم داغ بی‌دردیم از پا فکند ور نه بسوزم رضیم، جملهٔ آفاق فروزان ز چراغم همچو مه، چشم به دریوزهٔ خورشید ندوزم(رضی)================آنجا که وصف آن قد و بالا نوشته‌ایم اقرار عجز خویش همانجا نوشته‌ایم حاصل، دمی زیاد تو غافل نبوده‌ایم یا گفته‌ایم حرف غمت یا نوشته‌ایم از سوز اشتیاق نیارم که دم زنم کاتش گرفته دست و قلم تا نوشته‌آیمشد پشت و روی نامه سیه با وجود آن از صد هزار حرف یکی نانوشته‌ایم(رضی)================الهی به مستان میخانه‌ات به عقل آفرینان دیوانه‌اتبه نور دل صبح خیزان عشق ز شادی به انده گریزان عشق به رندان سر مست آگاه دل که هرگز نرفتند جز راه دلبه انده‌پرستان بی پا و سر به شادی فروشان بی شور و شرکه خاکم گل از آب انگور کن سرا پای من آتش طور کنخدا را به جان خراباتیان کزین تهمت هستیم وارهان به میخانهٔ وحدتم راه ده دل زنده و جان آگاه ده که از کثرت خلق تنگ آمدم به هر جا شدم سر به سنگ آمدم بیا ساقیا می بگردش در آر که دلگیرم از گردش روزگار مئی ده که چون ریزیش در سبو بر ‌آرد سبو از دل آواز هو از آن می که در دل چو منزل کند بدن را فروزان‌تر از دل کند از آن می که گر عکسش افتد به باغ کند غنچه را گوهر شبچراغ از آن می که گر شب ببیند به خواب چو روز از دلش سر زند آفتاب از آن می که گر عکسش افتد به جان توانی به جان دید حق را عیانبیا تا سری در سر خم کنیم من و تو، تو و من، همه گم کنیمپریشان دماغیم، ساقی کجاست شراب ز شب مانده باقی کجاست(رضی)================مرا گویی که چونی؟ چونم ای دوست جگر پر درد و دل پر خونم ای دوست حدیث عاشقی بر من رها کنتو لیلی شو،که من مجنونم ای دوست بفریادم ز تو، هر روز، فریاد از این فریاد روز افزونم ای دوستشنیدم عاشقان را می نوازی مگر من زان میان بیرونم ای دوست؟ تو گفتی: گر بیفتی گیرمت دست از این افتاده تر کاکنونم ای دوست؟ غزلهای نظامی بر تو خواندم نگیرد در تو هیچ افسونم ای دوست(نظامی)

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.