دکلمه شعر معروف مرغ آمین از نیما یوشیج

مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده رفته تا آنسوی این بیداد خانه باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه. نوبت روز گشایش را در پی چاره بمانده. می شناسد آن نهان بین نهانان ( گوش پنهان جهان دردمند ما) جور دیده مردمان را. با صدای هر دم آمین گفتنش، آن آشنا پرورد، می دهد پیوندشان در هم می کند از یاس خسران بار آنان کم می نهد نزدیک با هم، آرزوهای نهان را. بسته در راه گلویش او داستان مردمش را. رشته در رشته کشیده ( فارغ از عیب کاو را بر زبان گیرند) بر سر منقار دارد رشته ی سردرگمش را. او نشان از روز بیدار ظفرمندی است. با نهان تنگنای زندگانی دست دارد. از عروق زخمدار این غبارآلوده ره تصویر بگرفته. از درون استغاثه های رنجوران. در شبانگاهی چنین دلتنگ، می آید نمایان. وندر آشوب نگاهش خیره بر این زندگانی که ندارد لحظه ای از آن رهایی می دهد پوشیده، خود را بر فراز بام مردم آشنایی. چون نشان از آتشی در دود خاکستر می دهد از روی فهم رمز درد خلق با زبان رمز درد خود تکان در سر. وز پی آنکه بگیرد ناله های ناله پردازان ره در گوش از کسان احوال می جوید. چه گذشته ست و چه نگذشته است سرگذشته های خود را هر که با آن محرم هشیار می گوید. داستان از درد می رانند مردم. در خیال استجابتهای روزانی مرغ آمین را بدان نامی که او را هست می خوانند مردم. زیر باران نواهایی که می گویند: « باد رنج ناروای خلق را پایان.» ( و به رنج ناروای خلق هر لحظه می افزاید.) مرغ آمین را زبان با درد مردم می گشاید. بانگ برمی دارد: ـــ« آمین! باد پایان رنجهای خلق را با جانشان در کین وز جا بگسیخته شالوده های خلق افسای و به نام رستگاری دست اندر کار و جهان سر گرم از حرفش در افسوس فریبش.» خلق می گویند: ـــ« آمین! در شبی اینگونه با بیداش آیین. رستگاری بخش ـــ ای مرغ شباهنگام ـــ ما را! و به ما بنمای راه ما به سوی عافیتگاهی. هر که را ـــ ای آشناپرورـــ ببخشا بهره از روزی که می جوید.» ـــ« رستگاری روی خواهد کرد و شب تیره، بدل با صبح روشن گشت خواهد.» مرغ می گوید. خلق می گویند: ـــ« اما آن جهانخواره ( آدمی را دشمن دیرین) جهان را خورد یکسر.» مرغ می گوید: ـــ« در دل او آرزوی او محالش باد.» خلق می گویند: ـــ« اما کینه های جنگ ایشان در پی مقصود همچنان هر لحظه می کوبد به طبلش.»

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.