Η Σοφία Φιλιππίδου διαβάζει την «Εποχή Αντιπάθειας» της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ

Η αντιπάθεια απλώνεται σαν πανώληαντίπαλος είναι του πάθουςεχθρός της συμπόνιας.Τα ζώα που με ημέρευαν-όλα τ' αγαπούσα-σέρνονται τώρα σαν φίδιαστέκονται σαν αρπαχτικάμε γουρλωμένα μάτιακαι μήνυμα μου στέλνουνπως ό,τι ζει δεν είναι πάντα για καλόκι ό,τι πεθαίνειδεν είναι πάντα απελπισία.Οι άντρεςμε τα προκλητικά παντελόνιαυφάσματα τεντωμένα με φαντασίαελαφρά αξύριστοιμε την έξυπνη ματιάπου μεταμορφωνόταν σε κτηνώδηκαι χυνόταν πηχτήστα λευκά σεντόνιαβουλιάζουνστα μουχλιασμένα νερά της μνήμηςκι ούτε λίγη συμπάθειαδεν αφήνουν πίσω τουςλίγο δέος για τα κατορθώματά τους.Και οι γυναίκες, οι φιλενάδες,που μαζί πλέκαμε τον ιστό της ζωήςγελάγαμε με κάθε στραβο-βελονιάκι άνθιζαν τα απόρρητα μυστικάστα λαμπερά χείλη μαςεμείς, που στα σπλάχνα μαςνιώθαμε την παρουσία μας στη γησημαντικήακόμη κι αν μόλις είχε βροντήξειπίσω του την πόρτα «εκείνος»,έγιναν κουραστικές κυρίεςμε εμμονές, μανίες νοικοκυροσύνηςή απελπισμένες κινήσειςγια να προλάβουν το τελευταίο τρένοτης διασημότητας.Αλλά τη φοβερότερη αντιπάθειατη νιώθεις για κείνονπου τα νιώθει όλ' αυτάλες κι ήταν αυτός κάποιο ανώτερο ονλες κι είχε φτεράκαι πετούσε πάνω από νεκρούςφιλοδοξίες και απορρίμματαλες κι ήτανο δικός σου εαυτόςλιγότερο άχρηστος και αντιπαθητικός.

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.