غزل شمارهٔ ۱: اوّلِ دفتر به نامِ ایزدِ دانا

اوّلِ دفتر به نامِ ایزدِ داناصانعِ پروردگارِ حیِّ توانااکبر و اعظم، خدایِ عالَم و آدمصورتِ خوب آفرید و سیرتِ زیبااز درِ بخشندگیّ و بنده‌نوازیمرغ هوا را نصیب و ماهی دریاقسمتِ خود می‌خورند مُنعِم و درویشروزیِ خود می‌بَرند پشّه و عَنقاحاجتِ موری به علمِ غیب بدانددر بُنِ چاهی به زیرِ صخرهٔ صَمّاجانور از نطفه می‌کُند، شَکر از نِیبرگِ تر از چوبِ خشک و چشمه ز خاراشربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحلنخلِ تناور کُنَد ز دانهٔ خرمااز همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفِقاز همه عالَم نهان و بر همه پیداپرتوِ نورِ سُرادِقاتِ جلالشاز عظمت ماورایِ فکرتِ داناخود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوشحمد و ثنا می‌کُند که مویْ بر اعضاهرکه نداند سپاسِ نعمتْ امروزحیف خورَد بر نصیبِ رحمتْ فردابارخدایا مُهَیمِنیّ و مدبّروز همه عیبی مقدّسیّ و مبرّاما نتوانیم حقِّ حمدِ تو گفتنبا همه کرّوبیانِ عالَمِ بالاسعدی از آن‌جا که فهمِ اوست سخن گفتور نه کمالِ تو، وهم کِی رسد آن‌جا؟ 

There are no comments yet.

Please log in to write the first comment.